اشعار

روضه دارم من و افطار لبم نان حسین            رزق مـاه رمضانم هـمه احسان حسین

پیش از افطار شنیدم پدرم تشنه که بود            زیر لب گفت فدای لب عـطشان حسین

مادرم اشک فشان آب به کامم میریخت            تا که من هم بشوم بی‌سر و سامان حسین

به گـمانم که شود چادر زهـرا سـپرش            هر کسی گریه کند بر تن عریان حسین

این شنیدم به جنان خنده کـنان پای نهد            هرکه در روضه شود مضطر و نالان حسین

هر چه فخر است در عالم همه از مکتب اوست            همه از کـربـبلا باشد و مـیـدان حـسین

جان اگر هست به تن هدیۀ جانیست که داد            همۀ هستی من زاده شد از جان حسین

تاج عزّت به سرم بست ز اشک غم خود            اینچنین شد که شدم تابع فـرمان حسین

گفت با عزٌت خود خو کن و ذلت مپذیر            با چنین کار نـشـستم سر پیـمان حـسین

روزه را روضه نوشتم به غلط تا شاید            بنویـسـند مـرا عـبـدِ مـسـلـمـان حـسـین

گوش کن میرسد از گوشۀ گودال و زِ نِی            نالـۀ فـاطـمـه و نـغـمـۀ قــرآن حـسـیـن

شاهد آشفـته اگر گفت سخن عیب مکن            که به خون موج زند زلف پریشان حسین

معصیت بود که سوزاند عـبادات مرا            بر نگـرداند به من حِس مناجـات مرا

نا گزیر است گدا، دم ز عطایت بزند            نیـمه شب عبد گـنه کار صدایت بزند

با امید آمـده‌ام شـاه، فـقـیـرم، چه کـنم            ترسم این است گنه کار بمیرم چه کنم

من شب اول قـبـرم چه حـسـابی دارم            گر بپرسند چه داری چه جوابی دارم

منم و وحشت قبری که ز هر سو برسد            کاش آن لحظه فقـط ضامن آهو برسد

یاد دادند به ما وقـت دعا سجـده کـنیم            غافـر الذنب بخوانیم تو را سجده کنیم

مهر تو در دل ما هـست نمی‌سوزانی            تو سری را که به سجدست نمی‌سوزانی

پوستی را که لطیف است نمی‌سوزانی            بدنی را که ضعیف است نمی‌سوزانی

تو پشـیمان شده‌ها را که نمی‌سوزانی            جـلو حـرمـلـه ما را که نـمی‌سـوزانی

هر سـحـر ورد زبانی تو، الهی العـفو            ربّ شـهـر رمضـانی تو الهی العـفـو

چون بیابان که نیازش به نم باران است            بیـشتر گریه تـسلای دل سـوزان است!

مـیـکـده بـاز شـد و زود دویـدیـم هـمه            گفته ساقی سه دهه نوبت سرمستان است!

گـفـتم اصلا نـروم! آخـر خـطـم دیگر!            مادرم گفت برو!خالق تو رحمان است

مـا اگـر آمـده‌ایـم از‌ کـرم آل عـلی‌ست            اخـتیار دل رعیت به کف سلطان است

رمضان است خـدا بـنـده نـوازی کرده            سفره‌اش باز شده خانه پُر از مهمان است

خوب و بد ریزه خور حضرت حجت هستیم            عفو در شأن شماست! طفل اگر نادان است

نوکر آن ست که از‌خویش دعایی نکند            آنچه‌ را‌ خواسته ارباب! دعایم آن است

سی شب ماه خدا را به علی بخـشـیدند            گـریۀ هر شب ما هـدیـۀ آقـا جان است

ما در این ماه مبارک به هوای نجـفـیم            دلـمـان وقـت منـاجـات دم ایـوان است

گـره کـور مــرا دسـت رقــیـه بـدهـیـد            هرچه سختی‌ست به یمن نفسش آسان است

روزه‌ام روضه اگر داشت خدا میخردش!            خُرّم آن دیده که در روضه فقط گریان است

دم افــطـار مـن از آب ســــوالـی دارم            آب! دیدی چقدر کام حسین عطشان است؟

تشنه‌ای ماند و سپاهی که همه سیرابند            دشنه هم‌سوخت دلش! شمر ولی خندان است

آی مــادر تو دگـر جـانب گـودال نـرو            خاک‌ عالم به سرم یوسف تو عریان‌ است

من بدی کـرده‌ام اما تو مـرا بد نـزنی            بعد یک عمر که این بنده‌ات آمد نزنی
با همین روی سیاهش به تو رو زد نزنی            روی پـیـشـانی او مـهـر نـیـاید نـزنی

باز کـن بـند اسـیـری ز گـرفـتاری را
شامل لطف خودت کن تو گنهکاری را

من خجـالـت زده‌ام بیـشـتر آبم نـکـنی            به تو اصلا نـمـیـاید که حـسـابم نکنی
هـمـه کردند خـرابـم تو خـرابـم نکنی            بی‌جـوابـم نـگـذاری و جـوابـم نـکـنی

معصیت کردم و هر بار تو ستار شدی

من گنهکار و تو آن خالـق غـفّار شدی

آمـدم تـا سـحــر شـام سـیـاهـم بـاشـی            تـیـشـۀ بت شـکـن بـار گـنـاهـم بـاشی
بی‌پـنـاه آمـدم اینجا که پـنـهـاهم باشی            میزدم حدس خودم چشم به راهم باشی

بین آغـوش گرفتی تو مرا حس کردم
دل خود را وسط کرب و بلا حس کردم

تا به کی منـتـظر دست تـلـنگـر باشـم            آمـدم پـای مـناجـات تو دم خـور باشم
از همه خالی و از لطف خدا پُر باشم            این سِـری آمـده‌ام تـوبـه کنم حُر باشم

یا الـهی تو نـجـات از ته چـاهـم دادی
صد و ده بار عـلی گفتم و راهم دادی

هرکجایی که کریم است دوتا مسکین هست            هرکجا دست دعا هست یقین آمین هست
هرکجا شرم کسی هست سری پایین هست            هرکجا درد بیاید به یقین تسکین هست

من به رحمانیت دست تو ایـمان دارم
هرچه دارم من از این دیدۀ گریان دارم

هـر قـدم در پی دلـدار دلـم می‌لـرزید            می‌نهم سر روی دیـوار دلم می‌لرزید
با پریـشانی و تـکـرار دلـم می‌لـرزید            لب تـشـنه دم افـطـار دلـم مـی‌لـرزیـد

روزه داران پـریــشـان تـو یـا ثــارلله
به فـدای لـب عـطـشـان تـو یـا ثـارلله

دیگر ز تو نام و نشان در کارهایم نیست            ایمان به تو در ذکر یا غفارهایم نیست

آنقـدر بی‌پـرده گـناه و معـصیت کردم            دیگر اثـر در ذکر یا ستـارهایم نیست

هرچند توبه می‌کنم روزی هزاران بار            اما پشیمانی در این تکـرارهایم نیست

هر روز و شب نام تو در گفتارهایم هست            اما نـشانی از تو در کردارهایم نیست

این توبه‌های من خودش هم توبه می‌خواهد            انگـار امیـدی به استـغـفـارهایم نیست

دیگر سحرهایم ندارد رنگ و بویت را            دیگر صفا در سفرۀ افـطارهایم نیست

با سنگ هر گـناه پَـرم را شکـسـته‌ام            آه ‌ای خـدا، خودم کمرم را شکسته‌ام

نه راه پیـش مانـده بـرایم نه راه پس            پـلهای امـن پشت سـرم را شکسته‌ام

من دانه دانه اشک خودم را فروختم            نـرخ طلایـی گـهـرم را شـکـسـتـه‌ام

دیگـر مرا نـشان خودم هم نمی‌دهـند            آئـیـنه‌های دور و بـرم را شکـسـته‌ام

دنیا شکست خورده‌تر از من ندیده‌است            حالا به سنگ خورده، سرم را شکسته‌ام

آرام کن مرا و در آغوش خود بگیر            حالا که بغض شعله‌ورم را شکسته‌ام

راهـم بـده به بـاغ شـجـرهای طیـبـه            من توبه کرده‌ام، تبـرم را شکـسته‌ام

حالا بـبـین که به غـیـر از گـدا شدن            در پـیـشگـاه تو هـنرم را شکـسـته‌ام

تـوبـه‌ای مـی‌طـلـبد عـفـوِ اِلهِ من و تو            که کـند رحم به این ناله و آهِ من و تو

لطف حق منتظرِ بارشِ چشمان کسی‌ست            تا بشویَـد گُـنه از روی سیـاهِ من و تو

ابرِ رحمت چکد از گوشۀ چشمان دعا            قدرتی هست در این توشۀ آهِ من و تو

یک قَـدَم مانده به تـقـدیرِ شب قـدر بـیا            نیست جُـز آهِ سحـرگاه، پـناه من و تو

گِرِهی باز کن از رشتۀ غمهای بزرگ            تا گِرِه وا شود از ابروی ماه من و تو

چشمِ دل ماند ز دیدارِ نگـارندۀ خویش            ای دل اینجاست خدا چشم به راه من و تو

چـشمۀ آب بقـا گر چه نَخُـشکد هرگز؛            پس چه شد یک شبه خشکید نگاه من و تو؟

برو ای اهل ریا، خشک مکن دریا را            با خـدایـنـد خـلایـق، نه سپـاه من و تو

بس کـن ای مـدّعـیِ دیـنِ نـفـاق آلـوده            شهرمان تیره شد از رنگِ گناه من و تو

علّتِ اینکه نیامد پـسرِ فـاطمه چیست؟            مانـده در پـردۀ اعـمالِ تـبـاهِ من و تو!

گر شَوَد دستِ تـوسّل ز ولایت کـوتاه            سامـری می‌شکـند قُـبح گـناه من و تو

هدف از خلقتِ ما معرفت محبوب است            این جهان نیست قدمگاهِ رفاه من و تو

نور ما نور حسین است؛ خـدا می‌داند            کـربـلای دلِ ما هـست گُـواه من و تو

من بنـدگی نکـردم، تا بـنـده‌ام بخـوانی            تو کی بدین کرامت، از خود مرا برانی

بار گـنه به دوشم، لا تقـنـطوا به گوشم            عفـوت نمی‌گذارد، در دوزخـم کـشانی

این نامۀ سیاهـم، این اشک صبحگـاهم            من حال خویش گفتم، تو کار خویش دانی
تو برتری که سوزی، در آتش جحـیمم            من کـمتـرم که گـویم، از آتـشم رهانی
مولای من، من از تو، غیر از تو را نخواهم            تو نیز رحمتی کن، کز من مرا ستانی
پا در دو سوی گورم، دردا که از تو دورم            شاید تو از کرامت، خود را به من رسانی
عفو از کرامت توست، قهر از عدالت توست            هم عـفـو از تو آید، هم قهـر می‌تـوانی
از بس کریم هـستی، با من قرار بستی            من اشک خود فشانم، تو خشم خود نشانی
در عین رو سیاهی، خواهم از تو الهی            هم من تو را بخوانم، هم تو مرا بخوانی
میثم به درگـه حـق، باشد دو ارمغـانت            شعری که می‌سرایی، اشکی که می‌فشانی

گـنهکـاری پـریـشانم إِلَهِی لا تُـؤَدِّبْـنِی            پـشیـمـان پـشـیـمانـم إِلَهـِی لا تُـؤَدِّبْـنِی

نه دنبال مفـاتـیحم نه با ادعیه مأنـوسم            جـدا از نـور قـرآنـم إِلَهِـی لا تُـؤَدِّبْـنِی

نه پابندم به واجب ها نه دورم از حرام تو            علی الظاهـر مسلـمانم إِلَهِی لا تُؤَدِّبْنِی

مناجاتم کسالت بار دعاهایم همه دنیاست            کجا رفته است ایـمانم إِلَهِی لا تُؤَدِّبْنِی

دهانم روزه است اما زبانم روزه اصلا نیست            چه شد زهـد فـراوانم إِلَهِی لا تُـؤَدِّبْنِی

امیرالمومنین فرمود دنیا منشا شر است            اسیـر شـر شده جـانـم إِلَهِی لا تُؤَدِّبْـنِی

تـمام دردهـایم را به آقـای نجـف دادم            عـلی دادست درمـانـم إِلَهِی لا تُـؤَدِّبْنِی

مراهم کربلایی کن مرا شش گوشه راهی کن            ببـین بـدجـور گـریـانم إِلَهِی لا تُؤَدِّبْنِی

به حق یک تن بی سر بحق یک سر بر نی            گـدای شـاه عـطـشانـم إِلَهِی لا تُؤَدِّبْـنِی

آمـد رمـضـان و تـا خـدا مـا را بُــرد            تـا چـشـمـۀ روشـن دعــا مـا را بُـرد
ما را ز لـبـاس عـافـیـت عـریان کرد            تا سـبـزتـریـنِ سـجـده‌هـا، مـا را بُرد

*************
آمـد رمــضـان و کـاش مـی‌دانـسـتـی            ای کُـشـتـۀ آب و آش! مـی‌دانــســتـی
دنیاست که می‌خورد تو را با شهوت            کـاش ای دل آش و لاش! می‌دانـستی

*************
آمد رمضان و دست شیطان بسته‌ست            درهای زمین به روی انسان بسته‌ست
وقت ست ز سمت معـصیت برگردی            چون راه گناه، ای مسلمان بسته‌ست!

*************
ماه رمضان و جان تو در خواب ست            رخوت زده‌ای، جهان تو در خواب ست
هـنگـام سحر، لـبان جـسمت بـازست            اما دل شب نشان تو، در خـواب ست

*************
مــاه رمــضـان و سـفــره افــطــاری            هـنگـام سحر، َنـفَـس َنـفَـس، بـیداری
از روزه اگـر هـمـین َقـدَر می‌فـهـمی            مصداق ریاضت است و خود آزاری!

*************
ماه رمضان و روزه‌ای ...؟ معلوم ست!            در حسرت آب و کوزه‌ای! معلوم ست
بسـتـه‌ست لـب تـنت، ولی جـانـت نه            غم می‌خوری و ُرفوزه‌ای! معلوم ست

*************
آمد رمضان، ز خواب غـفلت برخیز            گـل کـرد سـپـیـدۀ سـعـادت، بـرخـیـز
بشکاف فلک را و چو حافظ، سرمست            طرحی دگر انداز و ز عادت برخیز

ای زمین ریزه‌خوار تو مهدی            وی زمان در مدار تو مهـدی

آمــدی ای حـقـیـقـت هـسـتـی            عـالـمـی بـیـقــرار تو مـهـدی

صد و بیست و چهار هزار احمد            هـمـه در انـتـظـار تو مـهـدی

منتظر بر تو سیزده معـصوم            و هـمـیـن افـتخـار تو مـهـدی

نه فـقـط نُه فـلک به فـرمانت            عرش در اخـتـیـار تو مهـدی

فصلها از تو شکل می‌گـیرند            هـست جـنّت بـهـار تو مهدی

مـانـده اسـلام از تـو پـابـرجـا            نـازم ایـن اقـتـدار تـو مـهـدی

غـم و انـدوه بر طـرف سازد            پــرچــم آشــکــار تو مـهـدی

میشود هر، عدوی تو محو از            تـیغِ دشـمـن شکـار تو مهـدی

نَـصر و عزت، خـدا ترا داده            تـا بـمـانـد قــرار تــو مـهـدی

هر کجا هـسـتی ای وصی‌الله

الـعــجــل الـعـجــل ولــی الله

آمـدی تـا که دلـبـری بـکـنـی            در امامت پـیـمـبـری بـکـنـی

آمـدی تـا کـه خـود بِــإذن الله            بر همه خـلق سروری بکـنی

آمــدی بــا حــکــومــتِ الـلـه            بــاز اقــدام حــیـدری بـکـنـی

آمدی تا به جنگِ با خـصمت            هـمـچـو جـدّت دلاوری بکنی

آمـدی تـا بـه مَـسـنــد اســـلام            بعد از این حکم دیگری بکنی

آمــدی ای مــجــدِدِ احـــکــام            تـا که احـکـام پـروری بکـنی

آمــدی تــا بـه سـنـّت احــمــد            دین حـق را تو یاوری بکـنی

آمـدی دسـت ظـلـم بَرچـیـنـی            در عـدالـت بـرابـری بـکـنـی

آمــدی تـا بـه دادِ مـا بــرسـی            دشـمـنی با ستـمـگـری بکـنی

آمـدی بــا نـجـات گـمـراهـان            عالمی را تو رهـبـری بکـنی

هر کجا هـسـتی ای وصی‌الله

الـعــجــل الـعـجــل ولــی الله

ما مـحـبِ محـبـتـت هـسـتـیـم            ریـزه خـوار ولایتت هـسـتـیم

ما ز مستـشـهـدینَ بَـیـنَ یَـدیه            جان نـثـاران بیـعـتت هـسـتیم

گر بمیریم، باز هم به ظهـور            زنـدۀ روز رجـعـتـت هـسـتیم

هـمـه لـبـیـک گـو بـسـوی تو            پـیـشـتــاز اجـابـتـت هـسـتـیـم

تـشـنـۀ طـلـعـت رشـیــدۀ تــو            همه مشـتاق حضرتت هـستیم

بـه جـمـال مـبـارکـت سوگـند            کـشـتـۀ آل عـتـرتت هـسـتـیـم

در طـریـق تـو با تمام وجـود            تـابـعِ امـر و حـجـتت هـستـیم

قول تو حقّ و فعل تو حقّ است            ما مـوظف به طاعتت هـستیم

ای رفـیـقِ شـفـیـق، ما احباب            مـدّعـیِ رفـاقـتـت هـســتــیــم

تــو امــام هــدایــتـــی و مـــا            تـشـنـگـان هـدایـتت هـسـتـیـم

هر کجا هـسـتی ای وصی‌الله

الـعــجــل الـعـجــل ولــی الله

همه جا پُـر شد از بـهـانـۀ تو            می‌رسـد از فَـلـک نـشـانـۀ تو

کـربـلا و مـدیـنـه مـی‌گـویـنـد            بــازگـرد ای دل آشـیـانـه تـو

سـامـرا و نجف تو را خوانند            کـاظـمـین است در کـرانه تو

از بـقـیـع نـغـمـۀ تـو مـی‌آیــد            طـوس دارد به لب تـرانـه تو

همچـو زمـزم برای تو گِـرید            کـعـبه در گـردشِ شـبـانـه تو

جمکران را ببین که منتظرند            خـیـلِ عـاشـق در آسـتـانه تـو

از حرم تا حـرم همه پـرسـند            از تو و وصل عـاشـقـانـه تو

از یـمـن تـا عـراق، هم نـالـه            سـوریـه مـی‌کـنـد بـهـانـه تـو

دوسـتان در پی ظهـور تـوأند            دشـمـنـان مـنـکـر زمــانـه تو

چشمِ پهلو شکسته مانده به در            شــاهـد اشـک دانــه دانـه تـو

هر کجا هـسـتی ای وصی‌الله

الـعــجــل الـعـجــل ولــی الله

شهـر، آذین شده و منـتـظر یـار شده            لحـظـۀ عـاشـقیِ "آمـدن" انگـار شده

آسمان چشم شد و روی زمین دوخته شد            مـاه، هـمسـایـۀ دیـوار به دیـوار شده

"نکـنـد یار بـیـاید، وَ نـبـیـنی او را "            دلم از مـردمک چـشم، طلبکـار شده

پر ستاره شده امشب هـمه جای عالم            آسمان روی زمین، چادر گلدار شده

عرش، تا صبح فقط دور زمین می‌گردد            سامرا کعـبه شده، نقـطۀ پـرگار شده

یک نفر آمده که بود جهان منتظرش

صاحبی آمده که بوده "زمان" منتظرش

دردمندان همه هُشیار، دوا آمده است            غصه تعطیل، که معنای شفا آمده است

هر چه خواهید، بخواهید از این خانه فقط            بـیـنـواهـا بِـشِـتـابـیـد، نـوا آمـده است

عالَم پیر، دگر باره جوان خواهد شد            چونکه مُشکِ نفس باد صبا آمده است

آی "دارا" نکنی فخر، به دارایی خود            آنکه عـزّت بدهد بر فـقـرا آمده است

آی مـظـلـوم!، بپا خـیـز، عـلیه ظـالم            چه نشستی که "معین الضعفا" آمده است

ندبه خوانان ظهور و همه محو اوئیم

حرفهای دلمان را به خودش می‌گوئیم:

سرمان را به تو دادیم که سامان بدهی            دردها را به تو گفتیم، که درمان بدهی

بَرَکـت نیست دگر در برهـوتِ بی‌تو            خشک شد کوزۀ ما کاش که باران بدهی

ای که دست تو پر از رزق خدایی باشد            نان فراوان بُود، ای‌کاش که دندان بدهی

سرد و بی‌روح تر از ما که نداری آقا            مثل مُردار، فقط کاش به ما جان بدهی

جانمان بر کف دست است، فقط لب تر کن            گوشمان را به تو دادیم که فرمان بدهی

ما دعای فرجت را همه دم می‌خوانیم

مـا هـمـه منـتـظـر آمـدنت مـی‌مـانـیم

سَـرور ســرا آمـد، حـامـل لـوا آمد            کـام دل روا آمــد، درد را دوا آمـد

او مـکـرّم و اکـرم، او معـلّم اَعـلـم            مـحـرم دل عـالَـم، عـالِـم عَــلا آمـد

در کمال سرمد او، اکمل و سرآمد او            رهـرو محـمّـد او، وه امـام مـا آمـد

هر عدوّ او هالک در دو ملک او مالک            سِلک سِلم را سالک، سالک ولا آمد

سائلِ درِ او حور، او سرور هر مسرور            در امور او مأمور، داور و گوا آمد

او سوارۀ سالار، اُسـوۀ همه احرار            اهـل حـال را دلـدار، لالۀ هُـدا آمـد

او عُصارۀ ارواح، او سرودِ هر مدّاح            در سلاح او اصلاح، روح ماسوا آمد

دادگــر گـواهِ او، راه عــدل راهِ او            حکـم دادگاه او، محـکـم و رسا آمد

ماه طالع مسعود، روح احمد محمود            مرد مصلح و موعود، در ملأ ملا آمد

عامر عـمـاد دل، حـاصـلِ وِداد دل            وصل او مراد دل، اصل مدّعـا آمد

دُرّ طاهـر طاها، لعـل لـؤلـؤ و لالا            او محک مسِ دل را، مهر او طلا آمد

مُرده را دهد او دم، مدح گو وِرا آدم            طول عـمر او هر دم، اوّل دعا آمد

اسم در علم دارد، راه در حرم دارد            درگه کـرم دارد، مصـدر عـطا آمد

در کـلام کام آمد، کـام در کلام آمد            سـامـع سـلام آمـد، دائـم الصّـلا آمد

بوی یاس است دوباره به حرم پیچـیده            یا شـمیـمِ گـلِ نرگـس به دلـم پـیـچـیـده

مژدۀ وصل رسیده، همه جا گـل باران            باز در چـرخِ زمان، لطفِ قـلم پیچـیده

هر که افـتـاده ز پـا هـست، بیاید ایـنجا            که در این دایـرۀ مِـهـر، کـَرم پیـچـیده

چه نـشـستی به سویت داد رسی می‌آید

مـژده ای دل که مسیـحا نـفـسی می‌آید

خــانـۀ یــازدهـم بــاز شـده نـــورانــی            پـدر از شــادیِ بـسـیـار شـده بــارانـی

بـاز از نـسـلِ حـسنِ، شیرِ خـدا می‌آید            تـا بـر احـوالِ زمـانـه بـدهـد سـامـانـی

سامـرا شـد هـدفِ لطفِ خـدایی امشب            این تـوّلـد شده از چـشمِ هـمه پـنـهـانی

صاحبِ عصر رسیده نفَـسِ جاء الحـق

جـای دارد که شود ماه‌ دوبـاره منـشق

حضرت عـشـق! فـدایِ نَـفَـسِ گـیرایت            ای به قـربانِ تو و قـدِّ چـنان طـوبـایت

قــمــرِ آل مـحــمّـد‌! قــمــرِ دنــیـــایــی            قــبـله ای شد بـخـدا خـالِ لـبِ زیـبـایت

هـمـه محـتـاجِ دعـایـنـد دعـایـی فـرمـا            همه محـتاجِ تو‌ و خـطّ خوش امضایت

صاحبِ عصر! ز عطرِ نَفَست سر مستیم

ما پـنـاهـنـدۀ چـشـمـانِ سیاهت هـسـتیم

شراب عشق نوشید آنکه در جامش علی باشد            مسلمان می‌شود هرکس که اسلامش علی باشد

خدا می‌خواست پیغمبر که پیغامش علی باشد            ظهورش شد علی آغاز و انجامش علی باشد

خـدا آورد در شـعـبان عـلیِ آخرینش را

خدا را شُکر می‌بینیم امیرالمومنیـنش را

دلی دیگر نمی‌ماند که گیسویی کمند آمد            بهشت اُفـتاد در پایش که بالایی بلند آمد

دهان ما که وا مانده زبانِ ما که بـند آمد            دلـیـری دلـپـسـند آمد امیرِ بی گـزند آمد

حسینش را ندیدیم و خدا آورد عـینش را

خدا آورد با نرگس حسین ابن حسینش را

خـدا آورده آری مـرتضای مرتضا‌ها را            همه ابن الکریم ابن الجواد ابن الرضا‌ها را

پس از سوالقضا رو کرده او حُسن القضاها را            که پُر کرده است بوی حُسنِ یوسف‌ها فضاها را

عَلم بر دوش می‌آید به عالم گام می‌کوبد

کـنارِ مرقـد زینب عَـلَم در شام می‌کـوبد

اگر این بال بگذارد هـوای سوختن دارم            قـمـار عشق یعـنی که خیال باخـتن دارم

مرا عهدیست با جانان که تا جان در بدن دارم            هواداران کویَش را چو جانِ خویشتن دارم

دعایِ عهد می‌خوانم ببینم جانِ زهرا را

ببینم تیغِ جوهردارِ خون‌خواهانِ زهرا را

دوباره می‌دهد رزمش به میدان اعتبارش را            همان وقتی که می‌گیرد به دستش ذوالفقارش را

علی حَظ می‌کند وقتی ببیند تار و مارش را            نیابد کافـرش سر را نبـیـند الفـرارش را

چه میدانی که این سویش عَلم دست علمدار است

چه رزمی می‌شود وقتی علی اکبر جلودار است

نباید فرق باشد در ظهور و غیبتش ما را            صدامان می‌کند حتما برای رجعتش ما را

هوایی می‌کند روزی هوای صحبتش ما را            خطیب کعبه می‌خواند برای بیعتش ما را

زمانش می‌رسد نورش به این مُرداب می‌ریزد

زمانش می‌رسد زهرا به پشتش آب می‌ریزد

مرا چشمیست خون افشان زِ دست آن کمان ابرو            جهان عاشق شود روزی از آن چشم و از آن ابرو

چنان طوباست آن قامت که باشد سایبان ابرو            زمین بی عشق می‌خُشکد ببار ای آسمان ابرو

هوایِ ابری ما را بیا خورشید باران کن

بیا ما را کنارِ خود شبی شش گوشه مهمان کن

دل مجـنون بجـز با دیدنِ لیـلا نمی‌سازد            بجز تو هیچ کس با ما رعیتها نمی‌سازد

مـزار مادرت را غـیر تو آقـا نمی‌سـازد            و جز آب و هوای کربلا با ما نمی‌سازد

شود آیا که با تو یک زیارت یک شب جمعه

بخوانی از اسارت از جسارت یک شب جمعه

نوشتم که فراق تو چه خون انداخت در دلها            که عشق آسان نمود اول ولی اُفتاد مشکلها

نوشتم که علی دیدم در آن شیرین شمایلها            متی ما تلقَ من تهوی دعِ الدُّنیا و اهمِلها

الهی هب لنا عیداً که ما باشیم منظورش

سلیمان با چنان حشمت نظرها بود با مورش

ای چاره‌ساز مشکل ما را تو چاره کن            بر حـال عـاشـقـان خـرابت نـظاره کن

پرده ز رخ نمی‌کشی ای ماه دل، مکش            حرفی بزن به جانب ما یک اشاره کن

خـورشیـد آسـمـان عـلـی، مـاه فـاطـمه            شـام سـیـاهِ بـخـت مـرا پُـر سـتـاره کن

بـنـگـر چه آمـده به سـرم از فـراق تـو            زخـم دل شـکـسـتـۀ مـا را شـمـاره کن

ما از نـفـس فـتـاده و در راه مـانـده‌ایـم            ما را به روی مرکب لطفت سواره کن

ای سـایـۀ عـنـایـت تـو بـر سـر هــمـه            بر سـائل شکـسـته نگـاهی دوبـاره کن

بـایـد عـریـضـه‌ای نـویـسـم بـرای تــو            خواهی بخوان تو نامۀ من یا که پاره کن

نـام تو دوان کـرده به پایت قـدمـم را            یـاد تو روان کـرده دوبـاره قـلـمـم را

با چـشم کـرم کاش که بسیار بـبـیـنی            ناچیزی این عـرض ارادات کـمـم را

هرچند که از برکت مـیـلاد تو شـادم            پـنـهـان نـتـوانـم کنم انـگـار غـمـم را

گـفـتند که یار آمده، بایست که امشب            پـیـدا کـنم و سجـده بر آرم صنمـم را

با اینکه قـسم خورده‌ام از باده ننوشم            واجب شده تا بشکنـم امشب قسمم را

گل در بر و می در کف و معشوق به کام است

در مجلس ما ماه رخ دوست تمام است

ای آمـدنـت مــژده مــیـلاد سـحـرهـا            خورشیدی و نور است پیامت به قمرها

ای جان جهان جان دو عالم به فدایت            باید که بیـفـتـنـد به پـاهـای تو سـرها

قنداقه‌ات از عرش زمین آمد و دیدند            انـقدر ملک آمده بـسـته است گـذرها

قـرآن خـدایـی تو و در حـال نـزولی            پس شب شب قدر است به فتوای خبرها

دیگـر گـرۀ کار کـسـی بـسـته نـمانـد            باز است به شکرانۀ نامت همه درها

دنیای خـزان دیـده! بهـار آمده امشب

عـطـر قـدم حـضرت یار آمده امشب

در حال و هوای شب بارانی هر سال            گرم است سر من به چراغانی هر سال

در کـوچـه خیابان دلـم ریـسه کـشیدم            دعوت کنمت تا که به مهمانی هرسال

با شـبـنم اشکم سر راهت گـل نرگس            گـل کاشته‌ام من به گلستانی هر سال

پـاداش غـزل‌های من این است بیایی            یک مرتبه در جشن غزلخوانی هر سال

هم خنده به لب دارم و هم اشک به چشمم            حالا منم و بی‌سر و سامانی هر سال

می‌خندم و با دیده‌ای از عاطفه جاری

می‌خوانمت ای حضرت باران بهاری

آزاد کـن این روح زبان بستـۀ تن را            تا بـال بـبـخـشی غـزل خـستـۀ من را

بگذار که باز از تو بگوییم و بخوانیم            بگذار به وصف تو برانـیـم سخـن را

بارانی و بر راه تو چشمان کویر است            زینت بده با سرو قـد خویش چمن را

ای سامـره دلـتـنگ مناجـات شب تو            مرهم شوی ای کاش دل تنگ وطن را

خون از غم هجر تو دل سنگ عقیق است            ای نصر من الله! تو دریـاب یـمـن را

ای نصر من الله! که فتح تو قریب است

برگرد که در غیبت تو شیعه غریب است

چندیست که قلب همگان بی ضربان است            با تو نفس باد صبا مشک فشان است

در حـنجـره‌ات داد علی اکبر لیلاست            برگرد موذن! که دگر وقت اذان است

بنـگـر به تـمـنـای وصـال تو یـگـانـه            اشک غمت از هر مژه چون سیل، روان است

ای خسرو خوبان تو به فکر همه هستی            هرچند گدای تو فقط در پی نان است

زخم است دوتا پلک تو از گریه به جدت            گرچه سبب اشک تو یک قد کمان است

ای خسرو خوبان نظری سوی گدا کن

باز آ و نـصیـبـم سفر کرب و بلا کن

دل رمــیـده حـوالـی آسـتـانـۀ اوسـت            تمام دلخـوشی‌ام جشن شادیانۀ اوست

تـرانۀ لـب من از غـزل ترانۀ اوست            رواق منـظر چـشم من آشیانۀ اوست

اگر چه عرض هنر پیش یار بی‌ادبی‌ست

زبان خموش و لیکن دهان پُر از عربی‌ست

ستاره‌های درخـشان به جلـوه آمده‌اند            شبـیـه مـاه فـروزان به جـلـوه آمده‌اند

بسان یـوسف کنـعـان به جلوه آمده‌اند            اگر چه حسن فروشان به جلوه آمده‌اند

کسی به حُسن و ملاحت به یار ما نرسد

به دلـپـذیـریِ نـقـش نـگـار ما نـرسـد

پیـمـبران الـوالعـزم بی گمان جمعـنـد            کـنار اهل زمین اهل آسـمان جمعـنـد

به شوق آمدن صاحب الزمان جمعند            حضور خلوت انس است و دوستان جمعند

وان یکاد بخـوانـیـد و در فـراز کـنید

معـاشران گـره از زلف یار باز کنید

برای عرض ارادت به ساحت نرگس            رسیده حضرت مریم به خدمت نرگس

عزیز عسگری و جان حضرت نرگس            نظر به چهرۀ ماهـش عـبادت نرگس

حَسن جمال و حَسن سیرت و حَسن سکنات

به شادی دل مهدی و مادرش صلوات

وقار و شان سلیمان شرافت یعـقـوب            نـگـاه رحـمـت نـوح و تحـمـل ایـوب

مِلاحت و نفَس و حُسن یوسف محبوب            شمیم ناب مسیح از شمال تا به جنوب

تمام نور محمد به چهـره‌اش پـیداست

چکـیده‌ای ز تمام پـیـمـبـران خداست

شـبـیـه پـرچـم در حـال اهـتـزاز آمـد            امـیـر مُطـلَـقِ از خـلـق بی‌نـیـاز آمـد

علی و جعـفـر طیار و حمزه باز آمد            قسم به تیغ دو دم فارس الحـجـاز آمد

ز نسل احمد مختار و رونوشت علی‌ست

سرشت مهدی کرار از سرشت علی‌ست

شعـور جاری در هر شعـار اباصالح            بـهـانـۀ غـزلـی مـانـدگــار ابـاصـالـح

پُر از جلال و شکوه و وقار اباصالح            ترانه‌ام صد و سی و سه بار اباصالح

قسم به هر گره ابرویش که حساس است

چـقـدر خَلقا و خُـلقا شبیه عباس است

نگـاه مرحـمـتـش خلق را کـفـاف کند            به خـوبی‌اش همۀ شهر اعـتراف کند

به زیر سایۀ الـطافـش اعـتکـاف کند            میان عرش ملک دور او طواف کند

همیشه از سر دلـتـنگی‌اند محـتاجـش

فرشته‌ها همه چشم انتظار معـراجش

قلم برای سرودن دوباره گرم وضوست            سرودن از پسر فاطمه همیشه نکوست

سر ارادت ما و آستان حضرت دوست            که هر چه بر سر ما می‌رود ارادت اوست

دمی که صحبت یار است صحبت از من نیست

سرور شیعه که تنها به ریسه بستن نیست

بـسـمِ ربِّ الـنّـور آقا جـان بـیـا            درد دارم حـضرت درمـان بـیا

حـیف از خوبیِ تو یابن الحسن            عـاشقـت من باشم و امثـال من

تو همیشه حـاضری من غـائبم            چون تو را گُم کرده‌ام بی‌صاحبم

خود مدد فرما که بارم بار نیست            بین درگاهت برایم کار نیست؟

از خودم ناراحتم دل با تو نیست            دل که جای هیچکس إلا تو نیست

بـا هـزاران عـاشـق پُـر مـدعـا            سـاکـن کـوه و بـیـابـانـی چرا؟

بـا ریـا دل را هـوایـی می‌کـنـم            با تـو دارم خـود نـمایی می‌کنم

در تکـاپوی همین جشن عـظیم            از شما غـافل شدیم ابن الکریم

در خـیابان‌ها چه غوغایی شده            بـی‌حـیـایی هـا تـمـاشـایی شـده

رقص و آواز و ترانه هست و بس            نیـمۀ شعـبان بهانه است و بس

من نمی‌گویم که چادر سر کنند            یا که قـرآن را همه از بر کنند

لیک روی شیعیان کردی حساب            روی زهـرا پیـشگانِ با حجاب

ما که عمری چشم بر دین بسته‌ایم            بهـرتان یک شهر آذین بسته‌ایم

این شبـیه جشن میلاد تو نیست            غرق شادی هیچ کس یاد تو نیست

با خودم گفتم چرا دف می‌زنیم؟            با دو صد شور اینچنین کف می‌زنیم؟

این برای توست یا نفس خودم؟            بـاز هـم شـرمـنـدۀ آقـا شـدم…

غـصۀ من پیـرتان کرده ببخش            نوکـرت بازی درآورده ببـخش

مهـربـانـیت وقـیحـم کرده است            آه آقـا نـوکـرت شـرمـنـده است

«أیُّها المُـنـذَر» مـرا بـیدار کن            بار دیگـر بهـرم استـغـفـار کن

معـنی والشـمس بر قـلـبم بتـاب            در شب تاریک دل کن انـقلاب

روزه دارم با غمت لیل و نهار            روزگارم بی‌تـو یعـنی شام تار

زیـنت دنـیـا أنـا الـمـهـدی بگـو            حـضـرت آقا أنا الـمـهـدی بگو

از غلاف آن تیغ را بیرون بکش            آن دو تا زندیق را بیرون بکش

در مدیـنـه پیـش چـشـمـان همه            زان دو بـستـان انتـقـام فـاطـمه

سرتـرین سـرهـا فـدائـیّ سرت            چـشم بر راه تو مانـده مـادرت

خبر رسیده که آقـایـمان پـدر شده است            پسر رسیده؛ پدر صاحبِ سپر شده است

جـوانِ خـوش قـد و بالای خـانـۀ لـیـلا            برای سـید و سالارمان ثـمر شده است

خصایصش شده تلفـیقی از نبی و علی            چهارقل به لبِ هر که با خبر شده است

نمی‌روم به خـدا جای دیگری! چونکه            گدا فـقط درِ این خانه معـتبر شده است

چه دست‌ها که به قنداقه‌اش گره خورده            چه چشمها که به شوقِ وصال، تر شده است

نـگـاه نـافـذِ او شد دلـیلِ خـلـق عـقـیـق            به سنگ خیره شد و صاحبِ اثر شده است

برای هر که غلامِ علی‌ست؛ خیرِ کثیر            برای دشمنِ حیدر، بلا و شَر شده است

دوبــاره «أشـهــدُ أنّ عــلـی ولـی الله»            اذان به شوقِ صدایش چه شعله‌ور شده است

از آن زمان که به دست پدر معـمّم شد            نگاه عمّه به او گرم و گرمتر شده است

شـمـایـلِ ادبـش کـامـلاً أبـالـفـضلی ست            اگر که شهره به دست بوسیِ پدر شده!